Ziek

Ik ben ziek. Niets bijzonders, gewoon een griepje, maar ik heb koorts en voel me behoorlijk beroerd. Ik bel naar mijn werk om me ziek te melden. Begripvol wordt me gevraagd of ik iets nodig heb, eten of medicijnen of iets anders? Want dan regelen ze dat iemand dat voor me gaat halen. Ik schrik er van. Dit heeft nog nooit iemand me gevraagd bij een ziekmelding. Maar nee, ik heb niets nodig.

Een dag later. De buurvrouw stuurt een berichtje om te vragen of er iets is: ze heeft gezien dat de rolluiken al 2 dagen niet open zijn geweest. Als ik terugstuur dat ik ziek ben, vraagt zij of ik het allemaal wel red alleen. Kan ze iets voor me doen, moet ze iets langs brengen? Nee hoor, ik red me wel. Ik moet vooral veel slapen. Af en toe haal ik beneden iets te drinken of een beschuitje, slik wat paracetamol en verder hoef ik niets.

Maar gatverdamme! Het is natuurlijk allemaal hartstikke lief bedoeld, maar hoezo? Het is niet dat ik het zo nodig allemaal alleen moet doen, of moet bewijzen dat ik voor mezelf kan zorgen. Het zou gewoon niet nodig moeten zijn! Met mijn man in de buurt heeft er nooit iemand gevraagd of ik iets nodig heb bij een simpel griepje. Dat werd dan wel geregeld. Maar nu ben ik een ‘zorg-projectje’ en dat is een nare confrontatie. Ik weet dat het lief bedoeld is, en dat dit meer tussen mijn oren zit dan bij de ander die nota bene zo goed met mij meedenkt, maar ik kan wel gillen van frustratie. Maar daar ben ik dan weer te ziek voor.