Vanmorgen werd ik wakker met een liedje in mijn hoofd: ‘Where did you go to, my lovely?’. Ik dacht dat kwam omdat ik veel nadenk over waar mijn man is: na zijn overlijden ben ik hem letterlijk en figuurlijk kwijt.
Ik zoek het nummer op om naar de hele tekst te luisteren. Er is ineens een heel andere link. De zanger zegt dat hij in haar hoofd wil kijken, om te weten wat ze denkt. Daar had ik gisteravond over nagedacht, omdat mijn man me dat geregeld vroeg: “Waar denk je aan?”.
En nu vraag ik me af of hij misschien zelf in mijn hoofd kan kijken en dus weet wat ik denk.
Mocht dat niet het geval zijn: mijn denken is een warboel. Er zit een heleboel chaos en druktemakerij in mijn hoofd. Vooraan zitten ‘ik moet’ en ‘dit ga ik doen’ te schreeuwen. Helemaal ondergesneeuwd liggen verdriet en gemis, daar wil ik niet naartoe. Bovenop ligt onze liefde. En overal tussendoor, als draadjes dwars door alles heen, lopen eenzaamheid en spanning en stress. Zoiets dus….