Tijd

‘Tijd is een rekbaar begrip’, wordt wel gezegd, ‘het is net een elastiekje’.  Bij mij rekt de tijd maar één kant op: de tijd lekt weg. Geen idee waarheen, maar er verdwijnen hele uren uit mijn dag.

Als ik ’s morgens opsta en de deur uit moet, volg ik al jaren een vaste routine. Wassen en aankleden, ontbijten, tandenpoetsen en vertrekken. Zonder haasten maar ook zonder treuzelen duurt dat drie kwartier.

Maar nu blijkt dit helemaal niet meer te lukken. Wanneer ik de deur uit wil gaan, kijk ik op de klok. Het duurt even voor ik registreer wat ik zie. Het is een half uur later dan ik verwacht. Mijn jarenlang ingesleten routine neemt ineens vijf kwartier in beslag, in plaats van drie. Hoe kan dat nu? Ik doe precies hetzelfde als altijd, en er is zomaar een half uur verdwenen.

Zo gaat het met alles, de hele dag door. Even de was ophangen? Voor ik het weet ben ik drie kwartier verder. Ik doe anderhalf uur over het halen van een paar boodschappen. Zelfs een simpele boterham klaarmaken kost me al bijna een half uur. ’s Avonds vraag ik me af waar de tijd gebleven is. Ik ben de hele dag bezig geweest en heb toch bijna niets gedaan.

Als tijd rekbaar is als een elastiekje, dan is mijn elastiekje helemaal in elkaar geschrompeld.