Tussen al het ingewikkelde regelwerk ligt er gelukkig ook een simpel klusje te wachten: mijn paspoort moet worden verlengd. Dat heb ik eerder gedaan, dat kan ik, en daar heb ik geen hulp bij nodig. Ik maak een afspraak bij het stadhuis en ga alvast nieuwe pasfoto’s laten maken. Gelukkig mág je niet lachen op foto’s voor officiële documenten, want het verdriet spat van de foto’s af.
Op de afgesproken tijd ga ik naar het stadhuis. Een oudere dame staat me te woord. Ik overhandig mijn oude paspoort en de nieuwe foto’s. Ze vraagt of het adres nog klopt, en of er nog veranderingen in mijn omstandigheden zijn. Ik aarzel en zeg dan dat mijn man pas is overleden. Voorzichtig zegt ze dat dan de manier waarop mijn naam in het paspoort staat moet worden gewijzigd. Ik gebruik de achternaam van mijn man, daarom staat er nu achter mijn eigen achternaam "e/v te Brake", oftewel: echtgenote van. Dit moet nu worden aangepast naar "w/v te Brake": weduwe van. Ik schiet vol, dit had ik niet zien aankomen.
Begripvol geeft de dame me de tijd om even te herstellen van de schok. Ze praat geruststellend verder zonder dat ik echt hoef te luisteren naar wat ze zegt. Daarna ronden we de praktische zaken af en ik fiets naar huis, nog steeds niet helemaal bijgekomen van de schrik. Zo blijkt zelfs een simpel klusje toch ineens moeilijk te zijn.
Ervaring uit 2017