Gezin

Mijn buurvrouw is jarig en geeft een feestje. Als iedereen de taart op heeft, gaat haar dochter zingen. Ze zingt, vrij naar ‘Papa’ van Stef Bos, ‘Mama’. Een mooi nummer, prachtig gezongen. Veel van de aanwezigen staan met tranen in de ogen. Ik ook.

Van binnen huil ik nog veel harder. Wie gaat er voor mij zingen als ik jarig word? Ik heb geen kinderen. We hadden dat graag gewild, maar dat is er helaas nooit van gekomen. Voor mij geen dochter of zoon die voor me zal zingen op mijn verjaardag. Dat is niet nieuw, dat weet ik natuurlijk al lang. Maar toen leefde mijn man nog en waren we samen. Zonder hem krijgt het gemis van kinderen een nieuwe lading. Want nu is er niemand meer om voor me te zingen of me ergens mee te verrassen. Ik ben als uitwonend kind nog deel van het gezin van mijn ouders, net mijn zus. Maar ik had ook een eigen gezin, al was dat kleiner dan gehoopt. Nu heb ik geen eigen gezin meer, en in de drukte voel ik me meer alleen dan ooit.